"Θα βρεθούμε ξανά" το δικό μας παραμύθι
Θα σας πούμε μια ιστορία. Η ιστορία αυτή, συμβαίνει σ” ένα δάσος. Στο δάσος της τάξης μας, που όλα μεταμορφώνονται και γίνονται αληθινά. Καθίστε, λοιπόν, αναπαυτικά και ταξιδέψτε κι εσείς στο δάσος μας, με τα πολύχρωμα φτερά της φαντασίας. Η ιστορία αρχίζει.
«Μια φορά κι ένα καιρό, δίπλα στο ψηλό βουνό, για ένα δάσος θα σας πούμε, που είναι όμως μαγικό!
«Μια φορά κι ένα καιρό, δίπλα στο ψηλό βουνό, για ένα δάσος θα σας πούμε, που είναι όμως μαγικό!
Ο άρχοντας ήλιος ζεσταίνει, με τις ακτίνες του, αυτό το όμορφο δάσος, από τη μια άκρη μέχρι την άλλη.
Ένα ποταμάκι, το διασχίζει. Οι πηγές του βρίσκονται εκεί ψηλά στην κορυφή του βουνού και τα ζωάκια είναι πολύ ευτυχισμένα, που απολαμβάνουν το δροσερό και γάργαρο νεράκι του, κάτω από τη σκιά των καταπράσινων, ψηλών δέντρων.
Μια όμορφη σκατζοχοιρίνα κι ένας δυνατός χελώνος κάνουν τη βολτίτσα τους. «Είναι πολύ όμορφη η ημέρα σήμερα» είπε η σκατζοχοιρίνα. «Αν θέλεις, πάμε στο ξέφωτο, να συναντήσουμε τα πουλάκια» της είπε ο χελώνος και προχώρησαν δίπλα-δίπλα.
Καθώς πλησίαζαν, άκουγαν όλο και πιο δυνατά, τα κελαηδίσματα των πουλιών. Είχαν φτιάξει, όλα μαζί, μια καταπληκτική ορχήστρα. Ο μαέστρος-αητός κρατούσε το ξυλάκι του και όλα τα πουλιά έβαζαν την καλύτερή τους μουσική! «Ω!! Τι όμορφα!!!».
Καθώς πλησίαζαν, άκουγαν όλο και πιο δυνατά, τα κελαηδίσματα των πουλιών. Είχαν φτιάξει, όλα μαζί, μια καταπληκτική ορχήστρα. Ο μαέστρος-αητός κρατούσε το ξυλάκι του και όλα τα πουλιά έβαζαν την καλύτερή τους μουσική! «Ω!! Τι όμορφα!!!».
Μα, οι εκπλήξεις συνεχίζονται σε αυτό το δάσος! Εκεί κάτω από το δέντρο, στην άκρη του βουνού, θα δεις μια μυρμηγκοφωλιά. Τα μυρμηγκάκια, ολημερίς, ψάχνουν για σποράκια και τα αποθηκεύουν στη φωλιά τους. Είναι εργατικά και ακούραστα.
Μόλις πέφτει το σκοτάδι, όλα αλλάζουν. Τα ζωάκια πάνε στις φωλιές τους, για ύπνο. Και τότε, κάποιοι άλλοι …. σκανταλιάρηδες βγαίνουν έξω. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα δεις τη μαύρη νυχτερίδα, να βγαίνει μέσα από τη σκοτεινή σπηλιά της, στην άλλη άκρη του δάσους.
Όταν ξημερώνει, το δάσος ξαναγεμίζει από ζωή. Οι πεταλούδες χορεύουν και οι ζεστές ηλιαχτίδες γαργαλάνε τα φτερά τους και τις κάνουν να αισθάνονται πολύ χαρούμενες. Τα λουλούδια, που φυτρώνουν σ’αυτό το δάσος είναι τα πιο όμορφα της γης. Σκορπίζουν παντού το άρωμα και τη γύρη τους και καλούν τις πεταλούδες και τα μελισσάκια να μυρίσουν και να δοκιμάσουν. Όλα είναι τόσο, μα τόσο όμορφα!!!!!!
Ξαφνικά όμως, σύννεφα μαζεύτηκαν ψηλά στον ουρανό και άρχισε μια δυνατή καταιγίδα.
Το ποτάμι φούσκωσε, επικίνδυνα, και μόνο η μαμά ελαφίνα κατάφερε να το περάσει.
Το μικρό της ελαφάκι έμεινε πίσω, μόνο του και φοβισμένο.
Το μικρό της ελαφάκι έμεινε πίσω, μόνο του και φοβισμένο.
«Θα κινήσω γη και ουρανό, μα από σένα δεν θα αποχωριστώ» του είπε η μανούλα του. Και αμέσως ξεκίνησε, για να ζητήσει βοήθεια. Όλα τα ζωάκια, όμως, αδιαφόρησαν και γύρισαν την πλάτη τους.
Όλα, εκτός από ένα!! Τη μεγάλη, καφέ αρκούδα, που στάθηκε δίπλα στην ελαφίνα και κάλεσε τα ζώα, για να βοηθήσουν. Η καφέ αρκούδα γνώριζε, ότι όλοι μαζί θα μπορούσαν, να λύσουν το πρόβλημα.
«Ζωάκια… πρέπει να βοηθήσουμε την ελαφίνα. Δεν μπορούμε να γυρνάμε την πλάτη μας. Το μικρό ελαφάκι, θα φοβάται χωρίς τη μανούλα του!» είπε η καφέ αρκούδα θυμωμένη.
Τα ζωάκια πλησίασαν και άρχισαν τις συζητήσεις, για να βρουν λύση.
«Να πάτε στο σπίτι του κάστορα. Εκεί ψηλά στο φράγμα. Θα σας δώσει ξύλα, για να φτιάξετε μια γέφυρα. Βιαστείτε!!!» είπε ο άρχοντας-Ήλιος. Και όλοι συμφώνησαν με αυτή την καλή ιδέα.
Ανέβηκαν στο βουνό, πήραν ξύλα από τον μάστορα-κάστορα, τα στερέωσαν, το ένα δίπλα στο άλλο και έφτιαξαν μια πολύ δυνατή γέφυρα.
Η μαμά ελαφίνα έτρεξε πάνω στην καινούρια γέφυρα, έπιασε το ελαφάκι της και το αγκάλιασε, σφιχτά.
Όλα τα ζώα του δάσους ένοιωσαν πολύ χαρούμενα, που κατάφεραν να τους βοηθήσουν και έδωσαν υπόσχεση, στον εαυτό τους, ότι στο εξής θα αγαπούν και θα νοιάζονται για τους άλλους».
Τα ζωάκια πλησίασαν και άρχισαν τις συζητήσεις, για να βρουν λύση.
«Να πάτε στο σπίτι του κάστορα. Εκεί ψηλά στο φράγμα. Θα σας δώσει ξύλα, για να φτιάξετε μια γέφυρα. Βιαστείτε!!!» είπε ο άρχοντας-Ήλιος. Και όλοι συμφώνησαν με αυτή την καλή ιδέα.
Ανέβηκαν στο βουνό, πήραν ξύλα από τον μάστορα-κάστορα, τα στερέωσαν, το ένα δίπλα στο άλλο και έφτιαξαν μια πολύ δυνατή γέφυρα.
Η μαμά ελαφίνα έτρεξε πάνω στην καινούρια γέφυρα, έπιασε το ελαφάκι της και το αγκάλιασε, σφιχτά.
Όλα τα ζώα του δάσους ένοιωσαν πολύ χαρούμενα, που κατάφεραν να τους βοηθήσουν και έδωσαν υπόσχεση, στον εαυτό τους, ότι στο εξής θα αγαπούν και θα νοιάζονται για τους άλλους».
Σ’αυτό το όμορφο παραμύθι δώσαμε τον τίτλο «Θα βρεθούμε ξανά», γιατί ήταν επιθυμία όλων των παιδιών να ενωθεί, ξανά, η οικογένεια της ελαφίνας . Πάτησε εδώ, για να δεις πώς η ιστορία αυτή έγινε παράσταση, μέσα από το θεατρικό μας παιχνίδι.